Nu Saré Nyangirah Ngalér

Ku Gandhi S

Saméméh Galunggung bitu, harita pacabakan kuring téh kana nyupir, supir angkutan umum, bari sok ngalong alias jalan peuting. Sok lumayan nambangan peuting téh, teu loba pungli, paling-paling barudak calo.

Malem Salasa kira-kira jam 8.00 peuting keur ngetém, kurunyung aya sababaraha urang anu ménta dianteurkeun ka Cipanas Galunggung, moal PP rék ngaréndong di ditu cenah. Sanggeus rebut tawar ongkosna, dius indit. Nepi ka nu dituju téh pas jam 10.00 peuting. Ku sabab capé kuring jeung kenék teu gancang-gancang balik, tapi reureuh heula, malahan mandi heula dina cai panas. Segeeerrr téh, ma’lum tas capé. Sanggeus reureuh jeung mandi kuring balik. Kabeneran euweuh panumpang saurang-urang acan. Jadi ngangkleung baé duaan jeung kenék. Sajajalan kacida tiiseunana, teu papaliwat jeung kendaraan séjén hiji-hiji acan. Cahaya bulan reyem-reyem siga nu teu puruneun kaluar peuting.

Keur ngeunah-ngeunah nyetir, na ari gejejes téh mesinna paéh, padahal ka kota téh kurang leuwih opat kiloan deui. Diomékeun ituna, diomékeun ieuna weléh teu hirup. Cilaka ceuk haté. Nempo kana jam tangan geuning geus satengah satu. Sigana bakat ku capé kenék mah gégéléhéan dina jok, teu lila kadéngé nyegrék.

Kuring kaluar tina mobil, gék diuk dina bémperna bari ngararasakeun lapar. Bulan geus mimiti béngras teu siga tadi teuing.

Barang ngalieuk ka beulah wétan samara-samar katempo aya jelema tiluan laleumpang ka lebah kuring, alhamdulillah ceuk haté. Sanggeus deukeut ku kuring ditanya.

“Marulih ti mana ieu téh?”

“Ti kota,” jawabna nya pondok nya teugeug.

“Badé tumaros, manawi aya warung anu caket ti dieu?” ceuk kuring.

Yu, tuturkeun!” jawabna teugeung deui waé.

Anéh ceuk haté kuring, ieu jelema téh teugeug-teugeug teuing ngomongna. Pikiran teu kapapanjangan, satuluyna kuring ngiclik nuturkeun, kenék mah teu digeuingkeun ieuh karunya keur tibra saré.

Basa nyorang jalan anu masih kénéh dikoral kuring rada kagét, anu tiluan mah nincakan koral téh teu kadéngé pisan sorana, béda jeung kuring mani kokorosokan, bakat ku geus biasa maranéhna mah meureun.

Kurang leuwih dua ratus méter jauhna tina mobil, méngkol ngénca ka jalan satapak. Pas rék asup ka éta jalan aya tangkal awi leutik ngaroyom, ku kuring dipotongkeun sieun nyogok kana beungeut.

Kira-kira saratus léngkah ti dinya hanjat saeutik kana gawir, bréh téh enya waé di nu datarna aya warung

Kuring nuturkeun nu tiluan ka jero. Tiluanana dariuk dina bangku kai, kuring ogé gék diuk dina bangku gigireunana. Teu lila kurunyung awéwé tengah tuwuh ngasongkeun cai hérang tilu gelas.

“Dagangan mah tos saréép, ieu waé lumayan aya wajit,” pokna bari sok neundeun wajit sapiring.

“Sok diinum Jang!” ceuk nu tiluan méh bareng, sor ngasongkeun roko kéréték sabungkus.

Karasa pisan ni’matna, beuteung kosong disuguhan cai haneut, pangiringna wajit anu sakitu legitna. Sanajan tara ngaroko kéréték ogé ari euweuh-euweuh teuing mah lumayan, tak ada rotan akar pun berguna.

Di hareupeun kuring aya jelema tiluan keur sararé, ngagalolér dina samak saheulay, simbutna sarua belang kawas di rumah sakit, kabéhanana sarua nyangirah ngalér.

“Tiluanana ogé keur garering,” ceuk anu gigireun kuring.

Kuring ngan saukur unggeuk. Teu lila kuring pamitan. Rék dibayar téh nu boga warung kéképéhan, sakitu-kitu waé basana téh.

Sanggeus nganuhunkeun, saméméh ngaléngkahkeun suku kaluar, jelema nu pangkolotna meupeujeuhan supaya kuring ati-ati di jalan, jeung ulah ngalieuk ka tukang. Sanajan asa dina dongéng ku kuring digugu, barina ogé rék naon ngalieuk ka tukang kuriak titajong.

Nepi kana mobil, kasampak kenék masih kénéh tibra, pangangguran mobil distarter, teu sakara-kara cékgur. Kenék nguliat hudang, meureun sangkana mah mobil téh diuma-ome ku kuring. Lalampahan kuring tadi téh teu ieuh dicaritakeun, ceuk pikir ku sabab euweuh hal-hal anu istiméwa, ogé bisi nganaha-naha pédah teu digeuingkeun.

Pas adan subuh kakara nepi ka imah, tas solat subuh kakara bisa saré.

Tilu poé ti harita kuring inget kana kahadéan jelema anu dicaritakeun tadi. Dius kuring kana sepéda ngajugjug warung téa. Lumayan rada kesel kana sepéda mah. Manggih jalan satapak anu ngénca kuring ngarandeg. Diilikan tétéla aya tangkal awi leutik tapak motongkeun, teu salah lebah dieu, ceuk haté. Sup kana jalan satapak téa, naék seutik kana gawir, ari bréh téh lain warung, tapi…kuburan satilu-tilu. Bangku anu basa éta ku kuring didiukan téh sihoréng batu gedé gigireun kuburan.

Kuring ngahuleng salila-lila, asa dina pangimpian, inget kana pangalaman tilu peuting nu geus kaliwat.

Paingan anu sararé téh nyangirah ngalér kabéh. Paingan anu tiluan mah nincak koral téh teu kadéngé ngorosokna, sihoréng kuring téh geus dijamu ku…arwah. Puriding bulu punduk carengkat, padahal ti beurang. Basa inget kana wajit anu sakitu legitna téa, rey sebel, boa-boa éta téh iat…munding.

Meunang saminggu kuring nguyung teu ngeunah saré teu ngeunah dahar, baluas meureun.

Tah ti harita mah tara daék ngalong deui, nambangan téh ti beurang baé, sieun ngalaman deui anu leuwih ti kitu.

 

(Tina Manglé, No. 1913)