HP Anyar

Ku Anisa Fitri

Bah Dira urang lembur nu rada anggang ka kota, hiji waktu dibéré HP ku anakna nu digawé di kota. Maksudna mah meureun supaya ari aya nanaon téh teu kudu balik ka lembur, da jauh. Cukup nga-SMS wé atawa nelepon. Da mémang geus kitu jamanna.

Teuing mérek nanahaon éta HP téh. Bah Dira kacida atoheunana. Malah siga nu agul kacirina téh. Unggal poé éta HP téh sok dibabawa baé dina saku kamprét hideungna.

Ari cara maké éta telepon, ku anakna téh geus dipapatahan imeut pisan. Tapi sigana bubuhan geus kolot, papatah nu jadi anak téh sok kapopohokeun.

Hiji waktu Abah Dira rék nepungan anakna nu méré HP téa di kota. Bah Dira tumpak beus. Tah basa dina beus nu kabeneran keur loba panumpangna, Bah Dira ditelepon ku anakna. Nanyakeun geus lebah mana-manana. Maksudna mah supaya lamun geus nepi arék dipapagkeun.

“Halow, ieu téh Ujang?” Ceuk Bah Dira, sorana tarik, rada ngajorowok. Maksudna ngarah kadéngé ku batur. Da dihenteu-henteu ogé agul atuh maké HP téh. Kituna téh bari nangtung deuih. Atuh panumpang séjénna narempokeun ka Bah Dira.

“Enya ieu gé geus deukeut Ujungberung,” cenah deui.

Sanggeus lila ngalér ngidul ngobrol dina HP, dina ahir rék nutup telepon, Bah Dira ngomong kieu:

“Ujang, ari ieu téh nelepon atawa SMS?”

Atuh ger wé jalma-jalma téh pada nyaleungseurikeun manéhna. Aya-aya waé ari Bah Dira.

 

(Tina Manglé, No. 2070)