Aya nu Pupuntenan di Luar

Ku Wahyu Wibisana

Manéhna nu geus nyangling kacapiring jadi caringin kurung di alun-alun puseur nagarana, manéhna nu ngalinggihan taneuh di juru pakarangan nepi ka jadi tegal siawat-awat tempat negarkeun kuda hayalanana, manéhna nu nyiptakeun leuweung ganggong simagonggong tina paku jeung suplir sisi kulah hareupeun imah, manéhna nu ngaleungitkeun tapel wates mangsa nyaring jeung mangsa ngimpi, manéhna nu jarambah jeung resep bebetah di juru-juru jagat nu didongéngkeun ka manéhna, bener, nya manéhna deuih nu geus bisa ngahandapkeun langit nepi ka béntang-béntang bisa dipetikan, bulan bisa ditoélan, sarta panonpoé bisa dijieun langlayangan.

*

Wilujeng énjing, anaking.
Ti bangbarung ieu butbat jalan ka madhab mangyuta; puguh gé geretan dina bak padoman nu aya téh acan lengkep pisan, bisa kénéh ditambahan dina seselana ku nu disebut titik kamungkinan dina hirup hidep.
Bral, hidep bisa laluasa milih rék ka mana nya pilakueun.

*

Tapi ku lantaran hidep can wani meuntas jalan, can bisa dibaju sorangan, jeung atoh kénéh dibéré récéh lima puluhan, ayeuna mah pék atuh geura ngiuhan di handapeun kacapiring nu geus disangling jadi caringin kurung téa. Di dinya pék ku hidep deukeutkeun nu anggang, leutikkeun nu gedé, ayakeun nu euweuh.
Jeung upama bapa hidep neuteup leleb ka diri hidep harita, éta téh saéstuna keur pupuntenan di hareupeun panto alam dunya nu béda, alam dunya nu dipribumian ku hidep pribadi. Naha hidep daék mukakeun pantona? Naha upama geus dibuka, nu pupuntenan téh bisa asup ka jerona?

(Tina “Anaking Jimat Awaking”, Karya Wahyu Wibisana)